Odcinek 2 „Mariola”

Pablo Minibar stał na wzgórzu, niespiesznie paląc cygaro. Przed nim roztaczał się cudowny widok na ogromną plantację folii bąbelkowej, na której niczym mrówki uwijali się robotnicy, pilnowani przez guardias.

Był w doskonałym humorze. Miał w kieszeni cały rząd i prezydenta, co czyniło go najpotężniejszym człowiekiem w Kolumbii. Jedyne, co spędzało mu sen z powiek, to cholerne FEA, ale musiałby się zdarzyć naprawdę potężny cud, by agenci zdołali wpaść na jego trop.

Cholerni gringos. Nie mieli zielonego pojęcia, że niebawem wprowadzi w życie plan, dzięki któremu folia bąbelkowa zaleje cały świat…

Gdy odzyskałem świadomość, ujrzałem nad sobą twarz zatroskanego Johna oraz… anioła.

- Kim jesteś? – wykrztusiłem z trudem, patrząc w ogromne rubinowe oczy.

- To agentka specjalna Mariola Tatanka-Gąsienica - rzekł Swigert. – Dzięki niej nie doszło tu do tragedii. Gdyby akurat nie weszła i nie uderzyła cię w głowę, kto wie, co by się stało…

O Marioli słyszałem od lat, ale nigdy nie mieliśmy okazji się poznać. Faceci mówili o niej z uwielbieniem zabarwionym strachem – uchodziła za twardą babkę, od której wykonanie kopnięcia z półobrotu wymaga mniej więcej tyle wysiłku, co od innych „przesuwanie dwukrotnie palcem pod okiem, energicznie”. Mówiono, że jej pradziadkiem był wódz Siuksów Siedzący Byk, a prababką przewodnicząca podhalańskiego koła gospodyń wiejskich Maryna Gąsienica-Giewont.

Nikt jednak nie wspomniał, że jest niesamowicie seksowna.

- Czyli to tobie zawdzięczam pulsujący ból potylicy? – rzuciłem, podnosząc się powoli z podłogi.

- Owszem. A co, liczysz na powtórkę? – uśmiechnęła się promiennie, wyciągając do mnie opaloną rękę. – Mariola jestem. Sorry za cios, ale inaczej prawdopodobnie zrobiłbyś krzywdę Johnowi.

Odwzajemniłem mocny uścisk drobnej dłoni. Jej skóra była gładka niczym aksamit.

- Dzięki. Mam na imię Jack. Co się do cholery stało?

- Dostałeś ataku szału, gdy próbowałem zabrać ci folię – rzekł roztrzęsiony Swigert. – To typowa reakcja u osób, które mają z nią do czynienia po raz pierwszy.

- Jezu, kto wymyślił to świństwo?

Swigert westchnął.

- Pablo Minibar.

- Ten nowy baron foliowy?

- Tak. Nie wiemy, gdzie znajduje się jego plantacja, ani w jaki sposób wyprodukował bąbelki. To zapewne jakaś megazaawansowana, tajna receptura… Dlatego polecisz do Medellin. Musisz namierzyć plantację. I ją zniszczyć.

Zerkając ukradkiem na Mariolę, powoli wyciągnąłem z wewnętrznej kieszeni kurtki okulary przeciwsłoneczne i włożyłem je sobie na nos.

- Jasne, szefie.

Gdy wylądowałem niedaleko Rionegro, agent Corazon Espinado czekał na mnie na płycie lotniska.

- Bienvenida Jack. Słyszałem o tobie wiele dobrego.

- Dzięki. Swigert o tobie też mówił w samych superlatywach.

- Stary dobry John – uśmiechnął się pod wąsem Espinado. - Jak jego tik?

- Radzi sobie. Twierdzi, że ten pręt z nanosrebra, który ma wbity w głowę, mu pomaga.

- A rzeczywiście tak jest?

- Trudno powiedzieć. Przez niego odbiera czasami komunikaty z pobliskiego poligonu. No i musi się chować, gdy nadchodzi burza.

- Wszystko ma swoje skutki uboczne… Wprowadził cię w temat?

Wsiedliśmy do samochodu, Corazon odpalił silnik.

- Szczątkowo, więc przyda mi się więcej informacji.

Wyjechaliśmy z drogi prowadzącej do portu lotniczego José María Córdova. Espinado dodał gazu, wymijając rowerzystę, który o mały włos nie wpakował mu się pod koła.

- Mierda… Malditos ciclistas! Sorry Jack, ale jestem cały w nerwach. Mamy mało czasu.

- Dlaczego?

Corazon zapalił papierosa i głęboko zaciągnął się dymem.

- Kojarzysz tę zeszłoroczną inicjatywę, by wprowadzić wybory korespondencyjne we wszystkich krajach?

- Tak. Z tego co wiem, wprowadziły to Stany i większość państw Unii Europejskiej.

- Dokładnie 156 krajów, czyli praktycznie cały świat.

- No i? W sumie to całkiem spoko pomysł.

-Owszem. Pod warunkiem, że pakiety wyborcze zostaną dostarczone w opakowaniach, które nie zagrażają zdrowiu i życiu obywateli.

- To znaczy? Słyszałem, że mają je po prostu pakować w koperty.

- No właśnie…

Corazon wyrzucił niedopałek za okno i spojrzał mi w oczy. Dostrzegłem, jak bardzo był zmęczony.

- To nie będą zwykłe koperty – rzekł w końcu.

- A jakie?

- Bąbelkowe.